HURYCI Maciej Popko

(z okładki)
Huryci przybyli do północnej Mezopotamii z Wyżyny Armeńskiej już w Ill tysiącleciu p.n.e. Rozprzestrzeniali się szybko; zafascynowani kultura Dwurzecza, przyswoili pismo klinowe, tworząc we własnym języku. W XV-XIV w. p.n.e. ich państwo Mitanni, najpotężniejsze w Azji Zachodniej, rozciągało swe wpływy po północną Syrię i Mezopotamię. Władców mitannijskich łączyły stosunki dyplomatyczne z Egiptem Amenhotepa III i jego słynnego następcy Amenhotepa IV, przypieczętowane nawet małżeństwem.
Ponoć piękna Nefretete to hurycka księżniczka Taduhepa, córka Tuszratty. Huryci zniknęli nagle z karty dziejów starożytnego Wschodu po najeździe tajemniczych “ludów morza" w XII w. p.n.e. Zostały po nich gliniane tabliczki, wciąż jeszcze wydobywane przez archeologów i mozolnie odczytywane przez językoznawców, a także ślady w mitologii starożytnej Grecji.

O autorze:
Maciej Popko, profesor orientalistyki na Uniwersytecie Warszawskim, jest autorem Mitologii hetyckiej Anatolii (1976), Religii starożytnej Anatolii (1980), Magii i wróżbiarstwa u Hetytów (1982) i Wierzeń ludów starożytnej Azji Mniejszej (1989).