Autorami książki są uczniowie i najbliżsi współpracownicy twórcy francuskiej szkoły socjologicznej Emile´a Durkheima. W swoim eseju Mauss i Hubert zamierzali stworzyć ogólną teorię ofiary rozumianej jako uniwersalny fenomen religijny. Ofiara, w ich rozumieniu jest zjawiskiem społecznym i w szczególny sposób wiąże się z sacrum. Jest bowiem środkiem, który umożliwia dziedzinie profanum komunikowanie się z sacrum za pośrednictwem daru ofiarnego.

Podejmując badania nad religią, Hubert i Mauss starali się stworzyć adekwatny język opisu. Użycie słownictwa teologicznego do opisu religii innych niż chrześcijaństwo wymagało zdefiniowania dawnych słów w nowym kontekście. Stawką nowego zakreślania znaczeń było stworzenie autonomicznej nauki o religii. Drugim, nie mniej ważnym źródłem terminologii religioznawczej były słowa zapożyczone z języka opisu antropologicznego. Stąd wywodzą się pojęcia tabu, mana, totem i wiele innych zapożyczeń z języków kultur pozaeuropejskich. W pierwszych teoriach ofiary spotkanie obu nurtów jest szczególnie widoczne. Z jednej strony mamy ideę ofiary proweniencji teologicznej, z drugiej ogólne teorie religii, w których pod koniec XIX wieku króluje totemizm. Ten, kto chciał wówczas zmierzyć się z pytaniem o sens ofiary, musiał podjąć próbę zrozumienia sensu ofiary z boga w konfrontacji z koncepcją totemizmu jako pierwotnej formy religii (...). Hubert i Mauss (...) poddali w wątpliwość powszechność totemizmu jako pierwotnej formy religii. Uznali także, że ofiara nie jest pierwotnym aktem religijnym. Główną tezą Huberta i Maussa jest sąd: ofiara jest rozwiniętą formą aktu religijnego - konsekracji.
[fragment ze wstępu Lecha Trzcionkowskiego]