PWM11287
New product
Warning: Last items in stock!
Availability date:
Title | Gamy dwu-, trzy- i czterooktawowe na skrzypce |
Author | Antoni Cofalik |
Publisher | Polskie Wydawnictwo Muzyczne |
Place of publication | Kraków |
Published | 2021 |
Publishing series | Skrzypce |
Size | N-4 |
Cover | paperback |
Number of pages | 91 |
Language version | Polish-English |
No. of edition | 4 |
ISBN/ISSN/ISMN | 979-0-2740-0801-7 |
EAN/UPC | 9790274008017 |
Book condition | new |
Shipping time | about 3-5 days from receiving the payment |
„Zagraj gamę, a powiem ci jakim jesteś skrzypkiem." To zdanie, które pada zwykle na pierwszym spotkaniu nauczyciela z uczniem, mówi wiele o wartości i znaczeniu tych popularnych, choć niespecjalnie lubianych przez uczniów ćwiczeń. W gamie jak w soczewce ogniskują się wszystkie wady i zalety skrzypka, szczególnie w takich elementach jak intonacja, jakość dźwięku, zmiany pozycji, aparat gry.
Czy warto ćwiczyć gamy?
Z analizy trudnych fragmentów w koncertach i kompozycjach wirtuozowskich wynika, że większość tych miejsc oparta jest właśnie na gamach i pasażach. Odpowiedź na postawione wyżej pytanie jest zatem tylko jedna: warto i należy to robić, bowiem skrzypek ćwiczący gamy regularnie i osiągający w tej dziedzinie zadowalające rezultaty ma w znacznym stopniu rozwiązane problemy techniczne, jest lepiej przygotowany do grania trudnych utworów i - co ważne - przyswaja je sobie w krótszym czasie. Gra skrzypka nie ćwiczącego gam zawsze trąci dyletantyzmem oraz brakiem pewności techniczno-intonacyjnej, zaś zaczynającego codzienną pracę na instrumencie od gam, jest uporządkowana, dokładniejsza, bardziej profesjonalna.
W części I niniejszego zbioru znalazły się wybrane gamy dwuoktawowe w I pozycji przeznaczone dla uczniów początkujących. Nowością w stosunku do będących w użyciu opracowań jest wprowadzenie w rozłożonych akordach triady harmonicznej (T-S-D). Wzmacnia to u młodego skrzypka wyczucie odniesień funkcyjnych, rozwija słyszenie harmoniczne. Zaletą naszego wydania jest dążenie do regularności rytmicznej oraz proporcjonalności poszczególnych odcinków gamy. Tego typu układ dźwięków przyzwyczaja grającego do ładu metryczno-rytmicznego, uczy dyscypliny formalnej.
Część II - gamy dwuoktawowe ze zmianami pozycji, bardziej rozbudowanymi pasażami oraz dwudźwiękami stawiają już wyższe wymagania. Płynne przechodzenie z kierunku wznoszącego w ruch opadający (bez zatrzymywania się na najwyższym dźwięku) dodaje gamom „melodyjności".
W opracowaniu gam trzyoktawowych (cz. III) oparłem się na Das Skalensystem Carla Flescha, rozbudowując je w kierunku biegłościowo-wirtuozowskim. Nie będąc zwolennikiem łącznego wykonywania gam jednoimiennych (często tak są one grane), rozdzielam gamy durowe i molowe, umieszczając je w oddzielnych blokach. Rozpoczynanie obu bloków od najniższego .dźwięku (g) uwzględnia gradację trudności wspinanie się do coraz wyższych pozycji. Co się tyczy grupowania nut, wybrałem najczęściej spotykany w koncertach i innego rodzaju utworach układ czwórkowy (początkowe triole w gamach trzyoktawowych traktuję jako spokojny rozruch, a przy problemach z wibracją wykorzystuję jako studium wibracji ciągłej). Układ czwórkowy z melodycznym „zawijasem" na początku i na końcu gamy pozwala na wykorzystanie tekstu gamowego do różnorakich smyczkowań oraz typowo skrzypcowych artykulacji. Najważniejsze z nich zamieszczam pod gamą-bazą.
Jeśli chodzi o aplikaturę, zastosowałem schemat palcowy (nieco inny dla gam durowych, inny dla molowych) ułatwiający opanowanie gam i pasaży en bloc. Wytworzenie u grającego odpowiednich nawyków palcowych pozwalających na samodzielne rozwiązywanie problemów palcowania w granych utworach to kolejny cel powyższego zabiegu. W gamach zaczynających się od dźwięku/oraz^, oprócz palcowania powszechnie stosowanego (rozpoczynanie na strunie G), podaję palcowanie alternatywne (początek na strunie D), wymagające większej zwinności lewej ręki, ale dające lepsze brzmienie.
W graniu dwudźwięków jako zasadę przyjąłem „palcowania impulsywne" (zmiany pozycji na mocnych nutach grup rytmicznych), co przy grze po dwie nuty legato sprowadza się do jednoczesnych zmian smyczka i zmian pozycji. Wyjątek stanowią sytuacje, kiedy korzystniejsze ruchowo wydaje się odejście od tej zasady oraz zbliżenie pozycji do siebie (I - II zamiast I - III), przy równoczesnym wykorzystaniu pustej struny.
Zmiany pozycji, zarówno w górę jak i w dół, należy wykonywać techniką bliskiego kontaktu palca ze struną, najlepiej „nowym" (docelowym) palcem. W gamach durowych oraz pasażach, a także w pasażach przynależnych gamoni molowym, palec 1. po osiągnięciu najwyższej pozycji powinien być zatrzymany na strunie aż do powrotu tego samego dźwięku w pochodzie zstępującym. W oktawach podaję wyłącznie palcowanie Thomsonowskie (j 2)' zwykłe jest dla skrzypków oczywiste. Oktawy i decymy od tonacji F-dur, f-moll, ze względów czysto praktycznych, a także brzmieniowych, doprowadzam jedynie do VI stopnia danej gamy. W gamach chromatycznych od tonacji D-dur, d-moll w pochodach zstępujących wprowadzam glissando chromatyczne (połączenie glissanda z wibracją) - technikę często spotykaną w utworach wirtuozowskich.
[fragment wstępu]
SPIS TREŚCI/CONTENTS
Część/Part
I. Gamy dwuoktawowe w I pozycji/Two-octave Scales in lst position
II. Gamy dwuoktawowe ze zmianami pozycji i dwudźwiękami/Two-octave Scales with change of position and double stopping
III. Gamy trzyoktawowe durowe i molowe/Three-octave major and minor Scales
-Gamy trzyoktawowe durowe/Three-octave major Scales
-Gamy trzyoktawowe molowe/Three-octave minor Scales
IV. Gamy czterooktawowe/Four-octave Scales
V. Gamy dwuoktawowe na strunie G/Two-octave Scales on the G string
EAN 9790274008017